Na początku..

Pewnego dnia, na studiach jechałem z moją dziewczyną autobusem linii E ulicą Legnicką we Wrocławiu. Nie zważając na tłok i otaczających nas ludzi, opowiadałem jak najęty, kolejną wersję swoich pomysłów z serii „a jakby…”: … a jakby tak wziąć przymocować do psa kamerę i nagrywać przez kilka godzin co on robi, wyobraź sobie jak,….”. Zapalałem się do kolejnych wizji i pomysłów, próbując je urealnić na tyle by można je było zrealizować (lub choćby uzasadnić przed dziewczyną dlaczego jej to wszystko mówię), gdy nagle, usłyszałem głos pasażera stojącego obok nas, który powiedział na głos, patrząc w moim kierunku: „Lepiej jest to narysować…”

Grom z jasnego nieba. Genialne. Zamiast tłumaczyć, narysować. Musiałem się jeszcze nauczyć rysować.

Nazajutrz, kupiłem flamaster i czysty zeszyt A5 i poszedłem na zajęcia. Tym razem, zamiast spędzać czas na graniu w brydża lub na herbacie z kolegami, siedziałem na wykładach i zawzięcie rysowałem.

Od tamtej pory narysowałem kilkaset rysunków, z których wybrane, zawiera ten serwis.

Skąd się wzięła nazwa Panopki?

Gdy moja Córka Katarzyna podrosła już trochę (miała jakieś 4 lata), to jedną z jej ulubionych czynności było oglądanie jak rysuję moje rysunki. Ponieważ było coraz mniej czasu na rysowanie (żona, praca, dzieci,…) musiała specjalnie mnie prosić, żebym coś narysował. Dlatego chodziła za mną i powtarzała, tato, narysuj panopki. I tak już zostało.

Autor

Nie umiem rysować. Rysowanie Panopków zawsze było dla mnie najłatwiejszym sposobem na opowiedzenie historii wydarzających się wokół mnie.